“Mama, Papa”, klinkt het met een huilerige stem. Beneden staat onze buurvrouw met een bebloede Robbie. Hij is gevallen met zijn scooter. Overal bloed en hij huilt. Hij is veertien en huilen is dan best een dingetje. Hij heeft veel pijn en kan zijn rechterarm niet meer bewegen. In de auto naar het ziekenhuis. Gelukkig is het zaterdagochtend 7.00 uur. Dat betekent rustig op de Pronto Soccorso (Spoedeisende Hulp). De Italianen zijn nog niet helemaal wakker op dit tijdstip. Zij moeten eerst naar de bar ontbijten en komen pas tegen 9.00 uur rustig binnendruppelen. Hier mag je gewoon naar de Spoedeisende Hulp als je jeuk hebt aan je neus, de wachttijden zijn dan ook abnormaal lang, maar vandaag hebben we geluk. Snel foto’s maken, wonden aan zijn bil, elleboog en hand worden schoongemaakt en hij mag weer naar huis. Binnen een uurtje staan we buiten. Geluk gehad.
Veertien jaar en dan al rijden op een scooter? Ja hoor, in Italië mag dat gewoon. Wel moet je eerst je rijbewijs halen. Theorie en praktijk. Wie ervaring heeft met het Italiaanse verkeer weet dat dit allemaal niet zo heel erg veel voorstelt. Gingen wij vroeger door weer en wind op onze brommer, onze halve Italiaantjes rijden alleen als de zon schijnt en het lekker warm is. Je kan gewoon handschoenen en een dikke jas aandoen. Nee, handschoenen zijn echt dom en een dikke jas? Waarom? Voor onze verwende pubers hebben we een klein 45-kilometer wagentje gekocht, waar je in mag rijden met je scooterrijbewijs. Alleen even een extra examen doen op een schakelbrommer. De auto is automaat en het praktijkexamen is op een schakelbrommer. Logisch toch.
Na jaren van taxi chauffeuren scheelt het ons enorm in ritjes. Reden we voorheen soms wel 250 kilometer per dag alleen aan brengen en halen van school, voetbal en vriendjes, nu rijden ze zelf. Veel gemak en tijd over. Daar hebben we angst voor terug gekregen. Angst dat hen wat gebeurt. De scooters zijn uiteraard opgevoerd en het autootje rijdt, je raadt het al, harder dan 45 kilometer per uur. Toen ik zestien was scheurde ik op mijn opgevoerde Puch Maxi dwars door het verkeer zonder na te denken en ik ben ook zeker een paar keer gevallen door roekeloos rijden. Robbie’s val zat er dan ook zeker aan te komen, maar hopelijk blijft het hierbij.
Het is een dinsdagavond. Robbie heeft een etentje met zijn klas in San Benedetto, een stad aan de kust op een half uurtje rijden. Hij gaat zelf met het autootje. Wij gaan ook uit eten met een stel vrienden. Waarschijnlijk zijn wij nog niet terug als hij thuiskomt. Denken we. Als wij om 00.30 uur thuis komen is Robbie er nog niet. Natuurlijk staat zijn telefoon uit (of is weer eens leeg) als ik hem probeer te bellen. We bellen zijn vrienden. Robbie is al om 22.00 uur weg gegaan uit het restaurant met een vriend. San Benedetto is een half uurtje rijden dus hij had er allang weer moeten zijn. Om 1.00 uur besluit ik hem tegemoet te rijden. San Benedetto – Montefiore is één weg en hij rijdt in een klein autootje, die kan ik niet missen. Na vijf minuten zie ik hem me tegemoetkomen. Ik knipper, draai de auto en rijd achter hem aan. Als we bij ons de oprit oprijden heeft hij nog niets door. We stappen tegelijk uit. ‘Had je niet door dat ik het was?’ Nee, ik dacht dat je een gast was of zo.’ ‘Weet je wel hoe laat het is?’ ‘Ja hoezo?’ ‘Ik was ongerust.’ ‘Waarom?’ ‘Waar was je?’ ‘Bij Mc Donalds.’ ‘Je ging toch uit eten.’ ‘Ja, maar ik had nog honger.’
Pling, pling, een appje van Mike. Hij is onderweg naar huis. Het is 3.00 uur. Keurig zoals afgesproken appt hij dat hij wegrijdt uit San Benedetto, waar hij een avondje is wezen stappen met zijn vrienden. Hij is zelf met zijn autootje. We hoeven hem niet op te halen, want hij drinkt niet. Nee, echt niet. Na een snelle “ik ben er weer” als hij thuiskomt, gaat hij gauw naar bed. Aan het ontbijt vraag ik hoe het was gisteravond. ‘Super leuk! Eerst naar die bar en toen naar die. En die was dronken en die deed dit, oh mam lachen joh moet je dit filmpje zien’. ‘Zon, zuipen, ziekenhuis’ is er niks bij. Lachen ja. ‘Jij hebt niks gedronken?’ ‘Alleen zeven shotjes, die moest ik opdrinken van mijn vrienden. Die kon ik echt niet afslaan’. ‘Zeven shotjes? Je kent de afspraak: niet drinken en rijden, waarom heb je ons niet gebeld?’ Ik kon jullie toch nog gewoon foutloos appen, dus ik kan dan ook echt nog wel gewoon autorijden hoor’. Puberlogica.
Ondertussen is Mike 17, Robbie 16 en Jim 14 jaar, dus ook Jim is begonnen met zijn theorielessen. Wat een feest als er over een paar maanden drie Boerkampies zich hier op de Italiaanse wegen begeven. Ik doe geen oog meer dicht.
Wat een geweldig verhaal en wat een leuk wagentje. Ik ben benieuwd hoe hij een stijle berg op rijd???
Wij wonen in de bergen en zijn opzoek naar een tweede wagentje erbij.
Heel langzaam …… hahahaha
Wederom lees ik de blog aan tafel voor aan onze pubers, we gieren het uit want ja onze tweeling van 18 (jongen en meisje) herkende zich uiteraard in het gehele stukje, en goddank zijn wij dus echt niet de enigste zo te lezen. Grijze haren wel nee…klopt ik verf het ook iedere 14 dagen zodat het niet meer opvalt….. Maar oh wee als je zelf niet bereikbaar bent. Wij zeggen hier wel eens tegen elkaar zullen we rollen eens omdraaien, hele nacht weg blijven, niet bereikbaar zijn enz enz heerlijk we kijken weer uit naar de volgende blog!
Leuk stukje Bionda.
Haha terwijl ik dit lees zitten wij in een besneeuwd Rome. Dames op naaldhakken door de sneeuw. Kinderen hoeven niet naar school. Colloseum en Forum Romanum dicht wegens gevaar. En ja al die scooters die kris kras rijden.
Hahaha ja het is wat met die scooters …. Veel plezier nog in besneeuwd Rome
Zo herkenbaar! Scooter, rijbewijs en dan……motorrijbewijs. Ik spreek uit ervaring, onze Niek is inmiddels 23 maar er gaat geen dag voorbij dat ik ga slapen voordat ik hem hoor thuiskomen. Loslaten, loslaten, loslaten…….ik weet het, maar het is zo verdomd moeilijk!
Leuke blog Bionda, ik lees t met veel plezier.
Pfff ja wat een zorgen. Nu zijn ze door de sneeuw met het autootje …..
Leuk verhaal en wat een gaaf autootje zullen ze wel blij mee zijn maar hou ze in de gaten?
Ja een hele uitvinding zo’n autootje. Fijn maar ook extra bezorgd …
Pfff ik weet er helaas alles van….
Afgelopen oktober heeft Dion een scooter ongeluk gehad samen met een goede vriend (Dion zat achterop). Dion is er goed van afgekomen maar zijn vriend is aan zijn verwondingen overleden. Vreselijk heftige periode dus pas goed op je jongens en blijf waarschuwen.
Jeetje wat een verhaal Sonja. Daar moet je niet aan denken …..
Verschrikkelijk !!?ben blij dat we die zorg achter ons hebben..alhoewel de kleinkinderen….ze komen er aan op auto’s en brommers…
Leuk om te lezen Bion !!!
Oh dus het houdt nooit op …..
Oef… loslaten heet dat…
Maar snap je ongerustheid..
Je verhaal deed me weer enorm aan mijzelf denken, toen in in Twello en omgeving rondscheurde op mijn Puch rider macho (mét kickstarter…..jaja….)
Regelmatig flikkerde ik aan de grond als het glad was of als ik onbenullig reed… Hihi
hahahaha ja ik was precies zo …..
Schitterend om te lezen en ik kan me voorstellen dat de jongens je slapeloze nachten bezorgen…. maar het komt goed?
Dat geloof ik ook wel hoor. Hoort erbij
pfffffffffffff heftig he de jeugd, Ik wens je sterkte als ze allemaal gemotoriseerd zijn.
Leuke blog en een fijne dag
Mooi verhaal, leuk om elke keer weer te lezen.
Heel leuk om jullie leven te volgen.
Lieve groet, Corrie ?
Dank je wel Corrie
Grijze haren krijg je van de mannen!! Leuk stukje… Vorig blog met glimlach om mond gelezen…. Hoe anders hier de zorg werkt?
Hahahaha zag dat Bas gisteren zijn scooterrijbewijs heeft gehaald dus ……..